در عصر ساعت های دیجیتالی و تلفن های همراه ، ما می توانیم با کمترین تلاش زمان را بگوییم. اما گفتن زمان همیشه آسان نبود.

تاریخچه ساعتهای عتیقه گالری میفیر این تاریخ جذاب را باز می کند و نشان می دهد که چگونه گفتن زمان – فعالیتی که از ضرورت عملی ناشی شده است – با تجملات و شکوه آثار هنری خیره کننده مرتبط شده است.

ریشه های زمان گفتن و اولین ساعت ها
دنیای طبیعی همیشه اجازه داده است تا تقریب زمان ایجاد شود. طلوع و غروب خورشید مدتها قبل از راه رفتن انسانها بر روی زمین آغاز شد و فضای زمان را به روزها و شبهای جداگانه تقسیم کرد.

اما مشاهده این چرخه مداوم نور و تاریکی یک چیز است و تلاش برای اندازه گیری آن یا تحمیل ساختاری به آن کاملاً چیز دیگری است.

در حقیقت ، اندازه گیری دقیق زمان برای اکثر وجود انسان ، اگر غیرممکن ، بسیار دشوار باشد. بشر تا آخرین قرون نتوانسته است تقسیم کوچکتر زمان – ساعت ها ، دقیقه ها و ثانیه ها در یک روز – را به درستی محاسبه کند.

مصریان باستان و ساعت آفتابی
تمدن های اولیه بشریت می توانستند زمان روز را با توجه به موقعیت خورشید در آسمان تخمین بزنند ، اما این روند با مشاهده طول و موقعیت سایه ای که توسط یک جسم ایجاد می شود ، اصلاح می شود.

یکی از اولین تمدن هایی که از خورشید به عنوان زمان سنج استفاده می کرد ، مصریان باستان بودند. استادان متفکر ، سازندگان و مخترعین ، از اوایل 3500 سال قبل از میلاد مصریان باستان با ساختن ابلیسک های بلند در نزدیکی معابد و کاخ های خود اولین ساعتهای آفتابی را ایجاد کرده بودند.

این سازه ها بر روی مارپیچ هایی که دقیقاً تزئین شده اند ، در زمین سایه می اندازند ، به این معنی که مردم عادی مصر قادر به تعریف زمان روز بودند. و بنابراین ، مصریان باستان اولین دستگاههای ساخت وقت برای ساخت بشر را ایجاد کرده بودند.

اما مصری ها در این جا متوقف نشدند. با پالایش و پیشبرد ساعت آفتابی در طی سه هزار سال ، این جامعه فوق العاده پیشرفته توانست فصل ها را تقسیم کرده و روز را به ساعتها تفکیک کند.

یونانیان باستان و ساعت آب
مثل همیشه در تاریخ باستان ، اختراعات یونانیان خیلی عقب تر از مصریان نبوده است. یونانیان باستان و همچنین استفاده از ساعت آفتابی ، خودشان وقت گیرهای جدید و پیشرفته ای را ایجاد کردند.

مهمترین اختراع گویا در یونان باستان ساعت آبی بود که زمان را با تنظیم جریان آب از طریق یک سیستم مکانیک پیچیده و شمارش قطرات آب که از مخزن می سنجد اندازه گیری می کند.

ساعت های آبی در سراسر شهر آتن باستان رایج شد. ناگهان مردم مجبور نبودند تا زمان روشن شدن روز منتظر بمانند یا به مراکز شهر سفر کنند تا زمان را بیان کنند – هر دو از مشکلات ساعت آفتابی بودند.

استفاده از ساعتهای آب مزایای دیگری نیز داشت: آنها کوچکتر و قابل حمل تر از ساعتهای آفتابی بودند و همچنین می توانند برای مقاصدی غیر از دانستن زمان روز استفاده شوند.

به طور مشهور ، از ساعت های آب به عنوان ساعت مچی استفاده می کردند تا محدودیت زمانی را برای مراجعه مشتریان به فاحشه خانه های آتن اعمال کنند.

چشمگیرتر استفاده از پزشک ساعت یونان باستان ، هروفیلوس ، از ساعت آب بود. در اوایل قرن 3 قبل از میلاد ، هروفیلوس از یک ساعت آب قابل حمل برای اندازه گیری ضربان های بیماران خود استفاده کرد. به طرز حیرت انگیزی ، پزشک در واقع اولین دستگاه اندازه گیری ضربان قلب را ایجاد کرد.

هرچه زمان می گذشت ، دانشمندان یونانی (و بعداً رومی) ساعتهای آب پیچیده و پیچیده تری را ایجاد کردند. برخی از ساعت های جدید با زنگ و گنگ ایجاد شده است که به صدا در می آیند ، در حالی که دیگران درها و پنجره ها را برای نشان دادن مجسمه های افراد باز می کنند ، یا اشاره گرها و شماره گیری ها را حرکت می دهند. پیشرفته ترین ساعت های آبی حتی مدل های نجومی جهان را به نمایش می گذارند.

با این وجود هرچقدر این اختراعات پیچیده شده باشند ، هر دو ساعت و ساعت های آفتابی نمی توانند زمان را با دقت کامل اندازه بگیرند. برای عملکرد ، هر دو به نادرستی های دنیای طبیعی اعتماد می کنند ، زیرا مسیر خورشید از طریق آسمان با تغییر فصول تغییر می کند و جریان آب را نمی توان کاملاً کنترل کرد.

قرون وسطی و اولین ساعتهای مکانیکی
برای قرن ها ، دو ابزار اصلی گفتن زمان ، ساعت آب و ساعت آفتابی بودند.

اگرچه اشکال دیگری از نگهدارنده زمان وجود داشت – مانند ساعت شمع ، ساعت بخور و ساعت مچی – این موارد به همان اندازه نادرست بودند و تا قرون وسطی چیزی که ما “ساعت” سنتی می دانیم ابداع نشد.

ساعتهایی که امروز آنها را می شناسیم ، با شماره گیریهایی که ساعت و دقیقه زمان مربوطه را نشان می دهند ، از اروپای قرون وسطایی نشات گرفته اند.

اولین ساعت سازهای مکانیکی راهبان مسیحی بودند که در صومعه هایشان برای تنظیم نماز و برنامه کاری روزانه به ساعت نیاز داشت.